กลอนน้อยใจน่าสนใจ

บางอย่างคนเราฝังใจไม่เท่ากัน
เทอเปนคนที่ทิ้งกันไป เทอคงลืมง่าย ไม่นานอย่างชั้น

ความเจ็บปวดที่สุดในหัวใจ
คือ รู้ว่า ตัวเอง รักใคร
แต่ ไม่มีวันได้ครอบครอง

สัญญาใจเรายังไม่เคยลืมเลือน
คอยย้ำเตือนแล้วเพื่อนหล่ะจำได้ไหม
วันเวลาทำให้เพื่อนเริ่มเปลี่ยนไป
โปรดอย่าได้คิดลืมเลือนเพื่อนคนนี้เลย

ครั้นโทรหาคุยมาสามสิบวิ
เงียบแล้วสิไม่ขยับเธอหลับใหล
แล้วแบบนี้จะได้คุยกันเมื่อไร
นานแค่ไหนเมื่อไหร่จะได้คุย…

การกระทำเธอเปลี่ยนไปไม่เหมือนเก่า
มักไม่ให้เรารู้ว่าเธอไปไหน
ปล่อยให้เราคิดไปเองอยู่ในใจ
เหมือนตัวเราไร้ความหมายสำหรับเธอ

อยากให้เป็นฉันที่เธอรัก
แต่ความจริงก็แค่คนรู้จัก
ที่เธอเพียงผ่านมาทายทัก
มิใช่รักอย่างที่เข้าใจ

ชักไม่ค่อยจะมั่นใจในความรัก
ที่เธอพูดออกจากปากเมื่อครั้งก่อน
แม้ตอนนี้ฉันจะพูดจาเว้าวอน
ก็คงไม่เป็นเหมือนตอนเริ่มรักกัน

เธอไม่เคย โทรหา ก่อนนอนฝัน
กันและกัน ของเรา มันไม่มี
อยู่กับเพื่อน เธอก็ว่า ฉันไม่ดี
ฉันคนนี้ คงจะเลว ในสายตา

พอเบื่อก็ทิ้งเรา
พอเหงาก็โทรหา
พอเจ็บก็กลับมา
สรุปกูมีค่า..ในฐานะอะไร