คำคมกับคำกลอน

คำกลอน

ตำแหน่งคน ของใจ มอบใครหรือ
ให้ฉันถือ รักมั่น จนฝันฝ่อ
ฉันมีรัก ภักให้ คงไม่พอ
ปล่อยทดท้อ รอหวัง อย่างเดียวดาย

คืนวันผ่าน เดือนคล้อย เฝ้าคอยนับ
ปีล่วงลับ สับสน จนหวั่นไหว
หรือในใจ เธออ่อนแอ แปรเปลี่ยนไป
เธอมีใคร คล้องแขน แทนคนรอ

ยามคนรัก จากไกล ให้ร้าวรอน
สุดอาวรณ์ ห่วงใย ใจอ่อนล้า
เข้าลมฝน คนดี นี้ไม่มา
ใยหนีหน้า ตั้งใจลา หรือว่าไร

เธอคิดหรือว่าความสุขมันอยู่ที่หน้าตา
รักแท้ก็คงไม่มีค่าแล้วสำหรับเธอ
ไปเถอะไปอยู่กับคนที่หน้าตาดีเลิศเลอ
ปล่อยฉันที่รักเธอ ให้มันเจ็บช้ำอยู่คนเดียว

ขอถามอะไรเธอสักอย่าง
เธอเคยรักฉันบ้างไหม
ทำไมเธอไม่เคยมองผู้หญิงที่จิตใจ
ปล่อยให้คนหวั่นไหวนั้นเฝ้ามอง

หมดสิ้นแล้ว หัวใจนี้ พลีสิ้นสุด
ดั่งประดุจ ดอกกุหลาบ ที่ไร้หนาม
หมดสิ้นแล้ว เจิดจรัส ของความงาม
ให้เนิ่นนาน กาลผ่าน วันวานเลือน

หมดสิ้นแล้ว ความรัก จากวันนี้
คุณความดี ที่มีให้ ไปจากฉัน
หมดสิ้นแล้ว เวลาที่ อยู่ด้วยกัน
หมดสิ้นแล้วคืนวันอันสวยงาม

รักแล้วแค้น แขวนใจ ในม่านหมอก
เหมือนกับหลอก ลวงตน พ้นที่ไหน
มีต่อว่า สารพัด ยามขัดใจ
แต่แล้วไย เรียกหา ทุกนาที

คำสัญญา ที่ขอ รอก่อนนะ
ล้าเกินจะ ทำตาม ยามขื่นขม
มองนภา คราใด ใช่ตรอมตรม
แต่ก็ข่ม เดินต่อ แม้นท้อจัง

บอกให้สู้ ดูเหมือน จะเตือนยํ้า
ทุกถ้อยคำ คิดครวญ จวนจะถอย
หลายครั้งแล้ว หลงทาง อย่างใจลอย
เลยต้องปล่อย ให้คว้าง ทางระทม

เหมือนทุกอย่าง ยังอยู่ รู้หรือไม่
ทั้งหัวใจ ดวงจิต ชิดความหมาย
แม้นนบางครั้ง หลอกไป ใช่วางวาย
เช่นดั่งคล้าย จับเงา เฝ้ารอคอย

ถามว่าเจ็บ มากไหม ได้รับรู้
อยากจะกู่ ก้องฟ่า ว่าห่วงหา
วันสุดท้าย คล้ายเป็น เช่นเหน็บชา
ทั่วกายา เย็นเฉียบ เปรียบคนตาย

ณ คืนนี้ ปีก่อน หลอนจนคลั่ง
ตกภวังค์ เวลา คราเลยล่วง
ยังจดจำ คำเอ่ย เผยทั้งปวง
คงทักท้วง ดวงแด แต่ห่างตา

หนึ่งปีผ่าน กาลเคลื่อน เลื่อนลอยลับ
ใจยังจับ ความเหงา เศร้าหม่นหมอง
ภาพความหลัง เคยมี พี่ประคอง
รักเราสอง ฝังลึก ผนึกทรวง

ต่างยื้อยุดฉุดดึงให้ถึงจุด
ท้ายที่สุดหยุด จบหามีไม่
หากเลือกทางสายกลางต่างเดินไป
คงจะไม่มีบ่วงไว้ถ่วงตน

ด้วยแรงรักแรงแค้นมากแสนมาก
เป็นการยากหากหักลาจากหนี
จึงยินยอมจ่อมจมถมชีวี
เพื่อคนที่เลือกรักและปักใจ

สายเกินไปสายใยรักหักพ้นเจ้า
ทุกข์ทนเศร้าทรวงในใจสุดฝืน
อาลัยรักเหลือล้ำสุดกล้ำกลืน
เธอซิชื่นฉันช้ำระกำเอย

แค้นคนอื่นยื่นกรรมทำกับฉัน
ทดแทนกันอย่างนี้ถูกที่ไหน
ทำฉันหลงติดบ่วงแห่งห่วงใจ
แล้วลาไปไกลลับมิกลับคืน