กลอนน้อยใจน่าสนใจ

ยอมรับ ว่าเปนคนลืมช้า,
แต่หากวันใดกูลืมมึงได้ขึ้นมา อะรัยที่เคยมีค่าที่สุด กูก้ไม่จำ

ครั้นโทรหาคุยมาสามสิบวิ
เงียบแล้วสิไม่ขยับเธอหลับใหล
แล้วแบบนี้จะได้คุยกันเมื่อไร
นานแค่ไหนเมื่อไหร่จะได้คุย…

เรายังเป็น "คนรักกัน" อยู่ไหม
คำว่า "แฟน" ในหัวใจยังสำคัญอยู่รึเปล่า
คำว่า "ห่วงหา" ยังคงมีค่าระหว่างสองเรา
หรือไม่เคยคิดถึงกัน เพราะแม้เงาก็ไม่เห็นมาใส่ใจ

ขอร้อง อย่าให้ความหวัง
เพราะ กู อยู่ลำพัง มันอาจทำให้กู เหงาตาย

บางทีการ "เดินไปข้างหน้า"
แล้วรู้สึก "เหงา"
มันอาจจะดีกว่า "กลับไปทางเก่า"
แล้วรู้สึก "เจ็บ"

บางอย่างคนเราฝังใจไม่เท่ากัน
เทอเปนคนที่ทิ้งกันไป เทอคงลืมง่าย ไม่นานอย่างชั้น

เธอไม่เคย โทรหา ก่อนนอนฝัน
กันและกัน ของเรา มันไม่มี
อยู่กับเพื่อน เธอก็ว่า ฉันไม่ดี
ฉันคนนี้ คงจะเลว ในสายตา

ยอมรับได้ทุกอย่าง ที่เป็นเธอ
สิ่งไหนๆที่เจอ ไม่เคยบั่นทอนใจฉัน
แต่เธอรู้ไหม "การนอกกาย" คือสิ่งเดียวที่ทำร้ายกัน
มันเปลี่ยนความรู้สึกฉัน แค่กอดกันยังไม่อบอุ่นเหมือนเดิม

ฉันก็เจ็บเป็นเหมือนกัน
อย่ามองเหมือนฉันแข็งแกร่งได้ไหม
ฉันแค่ผู้หญิงธรรมดาก็มีบ้างล่ะ ...น้อยใจ
ขอร้องได้ไหม...เลิกใส่ใจเขาเกินไปได้ไหมเธอ?