กลอนอกหัก

มองหน้าต่างอ้างว้างอยู่กลางอก
เหมือนนกผกผินรวงจากห้วงฟ้า
ความรักเศร้าเหงาใจต้องจำลา
กับความจำโหยหาต้องลาเลือน

ฝนเปาะแปะแหมะหยดรดดวงหน้า
กับน้ำตาลาลงตรงแก้มหวน
ความทรงจำช้ำช้ำคงเรรวน
กับเสียงครวญสายฝนที่หล่นมา

ฝนปรอยปรายคล้ายคนที่หม่นช้ำ
เหมือนความจำซ้ำจางเริ่มห่างหาย
ท่ามกลางฝนหล่นรินผินปรอยปราย
กับน้ำตาไหลพรายป้ายแก้มนวล

อันที่จากครั้งนี้ไม่ได้เลิก
แค่ลาเถิดพักสักนิดไม่ไปไหน
อันความรักที่ให้เธอมากเกินไป
เธอเสียใจเลยขอแค่เพื่อนกัน

สิ่งที่ทำรักนั้นเธออึดอัด
ฉันทึกทักว่าเธอนั้นก็สน
แต่ความจริงตัวเธอสุดจะทน
ฉันสุดทนเลยขอแค่จากไป

ตอบสักคำ เถิดหนา ถ้าเป็นอื่น
แม้จะยื่น ขื่นขม ตรมสลาย
ตอบสักคำ รักเก่า เรากลับกลาย
แม้ข่าวร้าย ยินดีรับ จับมือลา

ตำแหน่งคน ของใจ มอบใครหรือ
ให้ฉันถือ รักมั่น จนฝันฝ่อ
ฉันมีรัก ภักให้ คงไม่พอ
ปล่อยทดท้อ รอหวัง อย่างเดียวดาย

คืนวันผ่าน เดือนคล้อย เฝ้าคอยนับ
ปีล่วงลับ สับสน จนหวั่นไหว
หรือในใจ เธออ่อนแอ แปรเปลี่ยนไป
เธอมีใคร คล้องแขน แทนคนรอ

ยามคนรัก จากไกล ให้ร้าวรอน
สุดอาวรณ์ ห่วงใย ใจอ่อนล้า
เข้าลมฝน คนดี นี้ไม่มา
ใยหนีหน้า ตั้งใจลา หรือว่าไร

เธอคิดหรือว่าความสุขมันอยู่ที่หน้าตา
รักแท้ก็คงไม่มีค่าแล้วสำหรับเธอ
ไปเถอะไปอยู่กับคนที่หน้าตาดีเลิศเลอ
ปล่อยฉันที่รักเธอ ให้มันเจ็บช้ำอยู่คนเดียว

ขอถามอะไรเธอสักอย่าง
เธอเคยรักฉันบ้างไหม
ทำไมเธอไม่เคยมองผู้หญิงที่จิตใจ
ปล่อยให้คนหวั่นไหวนั้นเฝ้ามอง

หมดสิ้นแล้ว หัวใจนี้ พลีสิ้นสุด
ดั่งประดุจ ดอกกุหลาบ ที่ไร้หนาม
หมดสิ้นแล้ว เจิดจรัส ของความงาม
ให้เนิ่นนาน กาลผ่าน วันวานเลือน

หมดสิ้นแล้ว ความรัก จากวันนี้
คุณความดี ที่มีให้ ไปจากฉัน
หมดสิ้นแล้ว เวลาที่ อยู่ด้วยกัน
หมดสิ้นแล้วคืนวันอันสวยงาม

รักแล้วแค้น แขวนใจ ในม่านหมอก
เหมือนกับหลอก ลวงตน พ้นที่ไหน
มีต่อว่า สารพัด ยามขัดใจ
แต่แล้วไย เรียกหา ทุกนาที

คำสัญญา ที่ขอ รอก่อนนะ
ล้าเกินจะ ทำตาม ยามขื่นขม
มองนภา คราใด ใช่ตรอมตรม
แต่ก็ข่ม เดินต่อ แม้นท้อจัง

บอกให้สู้ ดูเหมือน จะเตือนยํ้า
ทุกถ้อยคำ คิดครวญ จวนจะถอย
หลายครั้งแล้ว หลงทาง อย่างใจลอย
เลยต้องปล่อย ให้คว้าง ทางระทม

เหมือนทุกอย่าง ยังอยู่ รู้หรือไม่
ทั้งหัวใจ ดวงจิต ชิดความหมาย
แม้นนบางครั้ง หลอกไป ใช่วางวาย
เช่นดั่งคล้าย จับเงา เฝ้ารอคอย

ถามว่าเจ็บ มากไหม ได้รับรู้
อยากจะกู่ ก้องฟ่า ว่าห่วงหา
วันสุดท้าย คล้ายเป็น เช่นเหน็บชา
ทั่วกายา เย็นเฉียบ เปรียบคนตาย