กลอนอกหักน่าสนใจ

มองหน้าต่างอ้างว้างอยู่กลางอก
เหมือนนกผกผินรวงจากห้วงฟ้า
ความรักเศร้าเหงาใจต้องจำลา
กับความจำโหยหาต้องลาเลือน

ที่เห็นว่า นิ่งๆ
ที่จริง น้ำตาไหล
ไม่ใช่บ่อน้ำตาตื้นเกินไป
แต่เพราะ ใจ มันเจ็บเกินทน

หมดแรงยังพอก้าวต่อไป
แต่หมดใจก้าวต่อไปไม่เป็น

เธอเหมือนรุ้งที่ริมฟ้า
งดงามแต่แสนไกล
อยากได้อยู่เคียงใกล้
เพียงคิดที่จะไปก็สลายลง

ดอกคูณคูณดอกอยู่เต็มต้น
เหมือนแกล้งคูณความหมองหม่นให้คนผิด
คูณอาทรห่วงหาเป็นยาพิษ
ฆ่าให้ตายทีละนิดทีละนิดเมื่อคิดถึง

คนที่ทำให้เราเสียความรู้สึกได้
คือคนที่เราให้ความรู้สึกไป

ที่ งอน ไม่ได้แปลว่า โกรธ
ขอโทษ ไม่ได้แปลว่า ผิด
ที่ ยอม ไม่ได้แปลว่า ไม่คิด
แต่ เพราะ ไม่อยากให้ เรื่องน้อยนิด
มาเป็นพิษ กับ รักเรา

ฝนปรอยปรายคล้ายคนที่หม่นช้ำ
เหมือนความจำซ้ำจางเริ่มห่างหาย
ท่ามกลางฝนหล่นรินผินปรอยปราย
กับน้ำตาไหลพรายป้ายแก้มนวล

หนึ่งปีผ่าน กาลเคลื่อน เลื่อนลอยลับ
ใจยังจับ ความเหงา เศร้าหม่นหมอง
ภาพความหลัง เคยมี พี่ประคอง
รักเราสอง ฝังลึก ผนึกทรวง