คํากลอนสอนใจน่าสนใจ

เมื่อยามรักน้ำผักก็ว่าหวาน
ครั้นเนิ่นนานน้ำอ้อนก็กร่อยขม
เหมือนคำพาลหวานนักมักเป็นลม
แต่เขาชมกันว่าดีนี่กระไร
บรเพ็ดนั้นเป็นยารักษาโรค
แต่ความโลภเขาว่าขมหาชมไม่
เหมือนคนซื่อพูดจาประสาใจ
ไม่มีใครชมปากมิอยากยินฯ

แม้นเราริษยากันและกัน
ไม่ช้าพลันก็จะพากันฉิบหาย
ระวังการยุยงส่งร้าย
นั่นแหละเครื่องทำลายสามัคคีฯ

ลมหายใจมีไว้ให้ความหวัง
สร้างพลังดวงจิตอย่าคิดถอย
อย่าอยู่อย่างชีวิตที่เลื่อนลอย
โหยละห้อยเสียกาลและเวลา

ก่อนที่เธอจะทอดกายให้ชายชิด
ผ่านการคิดใคร่ครวญถี่ถ้วนไหม
หรือเป็นเพียงเพราะเธอก็เผลอใจ
เมื่อความใคร่คุคลั่งลืมยั้งมัน

โลกมีไว้ให้เหยียบ
ไม่ได้มีไว้ให้แบก 

เมื่อแก่เฒ่าหมายเจ้าเฝ้ารับใช้
เมื่อยามไข้หมายเจ้าเฝ้ารักษา
เมื่อยามถึงวันตายวายชีวา
หวังลูกช่วยปิดตาเมื่อสิ้นใจฯ

แม้ยากจน ข้นแค้น แสนสาหัส
เป็นจรจัด ขอเขากิน สิ้นศักดิ์ศรี
ถ้ามือตีน ยังอยู่ คู่ชีวี
ยังจะมี โอกาสฟื้น ทรัพย์คืนมา 

ยามมั่งมี ดีไปหมด ตดก็หอม
คนนอบน้อม เชิดชู ดูเห็นเห็น
ยามยากไร้ ไม่ได้ตด ก็ว่าเป็น
ยิ่งลำเค็ญ หมูหมา รุมด่าเปิง

ไม่ประหยัด เงินไว้ ใช้ยามยาก
ต้องลำบาก กราบกราน กู้เงินเขา
ดอกยี่สิบ สามสิบ ก็ต้องเอา
เป็นทาสเขา ใช้ดอกต้น จนหลังอาน